w-z-s-m-1

Voucher w PUP na najbliższe siedem miesięcy zdobyty. Urzad pracy będzie mi teraz płacił za samodzielne poszukiwanie pracy, ale od tej instytucji nie mogę liczyć na pomoc. Jak kiedyś dostałam dwie oferty pracy, jak mi pani w okienku wręczyła dwa numery telefonów, bo cicho sza, ale praca jest, tylko brać!, to myślałam, że Pana Boga za nogi chwyciłam. A wyszło jak zwykle, czyli, że instytucja niedoinformowana, bo ogłoszenie od dwóch miesięcy już nieaktualne. Nie wiem, czego się spodziewałam. Pomocy może? Wiem, że jak nie ruszę zada, to praca mnie sama nie znajdzie, ale miałam cień nadziei, że może system działa sprawniej jakoś. Mama, Szefowa moja, powtarzała mi odkąd pamiętam, że jestem w czepku urodzona i zdaje sie, że liczyłam na mały cud powigilijny. A tu masz.

Dodam tylko, że wizyta w PUP zajęła 15 min.

Zakasam rękawy i roześlę na dniach cv do instytucji. Samo się nie zrobi.

Sypie śnieg. Wychodzi na to, że pogoda zaskoczyła nie tylko drogowców, ale nas wszytskich. A mnie, to w ogóle. Okazuje się, że moje dzieci  nie mają grubych czapek zimowych, a starszy ma jedną, jedyną kurtkę zimową, przy której popruł się rzep przy ściągaczu. Bo przecież globalne ocieplenie i po co w ogóle buty ocieplane, no mamo, przecież niebawem będziemy w grudniu biegać w japonkach. Tak będzie, zobaczysz.

A tymczasem borem, lasem zbliża się do nas Bestia Ze Wschodu. Niż taki. Ma przypizgać do -20 i zasypać na biało po pachy. A my w tych japonkach.

Jak na świeżo upieczonego bezrobotniaka, mam od wuja pracy w domu. To się chyba nigdy nie skończy, a gdzie jest początek? Też zagadka.

Oprócz listy spraw do załatwienia na ten rok, zrobiłam sobie też listę niespodzianek, które mnie czekają pod koniec pierwszego półrocza tego roku. Lista krótka, bo ma tylko jedną pozycję. Schudnę. Jak zawsze.

Póki co nie wiem jeszcze ile i kiedy, ale wiem jak. Na początek jednak powinnam się zważyć, ale to też muszę odłozyć w czasie, bo nie kupiłam baterii do wagi, a przecież nie wyjdę znowu do sklepu, bo ta Bestia....

I od razu na kacu.

Ale, że po tak małej ilosci wina? W dodatku domowej roboty, przepyszne było. 

Chce mi się wymiotować....

Na obiad klopsy gotowane z groszkiem i marchewką.  Klasyk byłby, jakby był rosół, ale mnie psychicznie na to nie stać...

Z powodu zwiastunów zbliżającego się zapalenia oskrzeli, chciałam ułatwić sobie i innym i zarejestrować się w PUP jako bezrobotna przez internet.  Chuja tam. Wsciekla jestem, bo 2h spędziłam wklepując, zaznaczając, skanując, dołączając te skany i.....okazało się na przyklad, ze podczas wyboru zawodu nie ma ani terapeuty zajęciowego ani pomocy nauczyciela, a jest na przyklad zawód taki jak bloger czy czysciciel butów!

Noszzzzz.....

A wklepuj se człowieku, my Ci na koniec i tak pokażemy środkowy palec i zmusimy do tego, byś przydreptala do nas osobiście.

...a to znaczy, że mam wlane.

Znowu, w przypływie impulsu (który miał być zwiastunem dobrej zmiany) upierdoliłam sobie grzywkę.

Ile można tych deja vu przechodzić.

Update:

Sprawdzając przed spaniem, wlasnie przed chwilą, czy zamknęłam drzwi wejściowe na klucz, poczułam brzydki zapach w przedpokoju, a to oznacza tylko jedno. Nie mam covida, bo mam węch. I jeszcze drugie: wlazlam w kupę na ostatnim spacerze z psem.

Czyli szczęście, nie?

Pierwszy dzień bezrobocia, czas start.

Odkąd mam Netflix, seriale, które dodaję do ulubionych, okazują się być nieanglojęzyczne. Hiszpańskie albo jakieś ...norweskie.

Poza tym zauważyłam, że od kilkunastu tygodni mój organizm buntuje się, kiedy wypiję wieczorem minimum alkoholu. Boli mnie głowa.

A w dodatku po północy, jak jeszcze nie zdążę się położyć, zaczyna mi skakać jakaś upierdliwa żyłka pod prawym okiem. Wtedy nie mogę ani oglądac serialu, ani nawet pić, bo mnie to wkurwia.

I jak już postanowiłam ponownie blogować, to notki układają się w mojej głowie, kiedy tylko przyłożę ją do poduszki, a rano nic nie pamiętam.

Jakby tego było mało, to od jutra (a w zasadzie od dziś) jestem bezrobotna. Znowu. Odkąd mobbing pchnął mnie ku frywolnej decyzji o przedłozeniu mojej przełożonej wypowiedzenia umowy o pracę, czuję się jakbym wsiadła na rollercoaster. Czuję się jakbym była jedyną hippiską wśród wypacykowanych pind z symetrycznym przedziałkiem, które trzymają kij prosto w dupie, żeby dostać premię. Ja natomiast pokazuję niesprawieldiwości w pracy środkowy palec, ponosząc konsekwencje w postaci wizji cowieczornych odgrzewanych pierogów. W dodatlu są to pierogi z kapustą, a po nich są wiatry. Przypomina mi się trochę moment, kiedy zaczęłam tu blogować, jakieś sto lat temu. Wtedy jechałam na zupach instant.  Też miałam po przekątej z osobami, które faulowały życiowo, ale jednak miałam ze dwie dychy mniej niż teraz. Było łatwiej.

Po pięciu latach z hakiem odwazyłam się skomentować wpis u Mojego Ulubionego Blogowicza i nie przeszłam weryfikacji obrazkowej. U. Ha. Ha.

Za dwa miesiące konczę czterdziestkę i jestem ciekawa gdzie mnie to życie zaprowadzi.

Ahoj, kurwa mać, przygodo!!